Een paar weken geleden was ik in het Teylers museum in Haarlem. Lekker dichtbij huis dus. Op het fietsje naar het museum. Heerlijk! De tentoonstelling toont Hockneys tekeningen, schilderijen en fotografische en digitale werken.
Ik heb altijd een zwak gehad voor de vrolijke kleuren van Hockney’s werk. Ook het feit dat hij al direct ging schilderen op de ipad vind ik intrigerend. Hij is nu (2022) 85 jaar. Toen de ipad werd geïntroduceerd was hij 73! Ik had wat langer nodig om aan de ipad te wennen als medium voor kunst en ik was toen 37. Oeps… Op grote beeldschermen kun je in stop motion zien hoe hij zijn digitale schilderijen maakt. Van de eerste streek tot aan de laatste.
https://www.teylersmuseum.nl/nl/bezoek-het-museum/wat-is-er-te-zien-en-te-doen/hockneys-eye
23 september 2022 t/m 29 januari 2023
De combinatie Teylers-Hockney is een geniale vondst! Pieter Teyler had een brede belangstelling voor wetenschap en kunst: ‘KUNST ONTMOET WETENSCHAP’ staat er groot op de website. Net als Hockney weet ik nu! De tentoonstelling laat dat op een boeiende manier zien. Leuk dat de focus hier ligt op de technische kant van zijn werk. Anders dan wat ik gewend ben van kunstmusea. Ik hou van deze combinatie: techniek en kunstzinnige eigenwijsheid.
Vroeger ging waarschijnlijk veel minder met het blote oog dan doorgaans wordt gedacht. Hockney heeft daar uitgebreid onderzoek naar gedaan. Hoe ze vroeger al (zeer waarschijnlijk) optische hulpmiddelen gebruikten. Je kon dan misschien nog geen geen foto maken maar er waren andere truukjes. Hele slimme.
Nog een onderwerp dat me boeide was het omgekeerde perspectief. Best een abstract onderwerp om even kort uit te leggen. Wij hebben op school geleerd perspectief te tekenen met een verdwijnpunt. Een punt (meerdere punten kan ook) in de verte en alles beweegt naar dat punt en ‘verdwijnt’ daar in het oneindige. In werkelijkheid kijk je niet echt zo. Je blik is niet altijd gericht op één punt in de verte. Onze ogen bewegen voortdurend. Als we ergens naar kijken stellen we in ons brein een beeld samen uit al die verschillende beelden die we maken door onze ogen te bewegen. Daarom is een foto nooit precies hetzelfde als wat je ziet met je eigen ogen. Dat je diepte niet goed kan overbrengen in een foto is daar een mooi voorbeeld van.
Hockney legt in de tentoonstelling het omgekeerde perspectief uit. Het gaat uit van de kijker als centraal startpunt. Je blik beweegt niet richting het verdwijnpunt/oneindigheid, maar begint juist in je oog en verbreedt zich de wijde wereld in. Het verdwijnpunt wordt het startpunt. De oneindigheid zit nu in feite in jezelf. Dat vond ik fascinerend.