Gisteravond was ik naar de ‘Fabrique des Lumières’, voor de show van Jimmy Nelson. Wat ik er van vond? Fantastisch!
De locatie alleen al! De plek en de omgeving zijn zo mooi. We waren er ’s avonds. Overdag speelt de show over Hundertwasser en Klimt, en in de middag en avond nu ook de show van Jimmy Nelson. Ik noem het een show, want een expositie is het niet echt. Het is eerder een lichtshow. Maar laat ik nu niet uitgebreid ingaan op het verschil tussen een lichtshow en een expositie.
https://www.fabrique-lumieres.com/nl/last-sentinels-heroes-near-and-far
Looptijd: 14 oktober t/m 13 november 2022 van 15:00 – 22:00 uur
Duur expositie: 40 minuten
Ik kende Jimmy Nelson nog niet. Eigenlijk wel gek, want zijn foto’s zijn zo mooi. Waarschijnlijk heb ik zijn werk echt wel eerder gezien maar dan zonder te weten dat het van hem was. Ik let meestal niet zo op de namen van de kunstenaars. Ik let op het werk. Net als bij muziek. Ik ken de nummers, maar heb vaak geen idee hoe de performer heet. Is dat gek? Of heb jij dat misschien ook?
De show heet ‘The Last Sentinels: Heroes, from near and far’. De website van FdL noemt het zelf ‘Een overweldigende hommage aan de mensheid’. Jimmy Nelson’s foto’s worden meer dan levensgroot getoond in combinatie met film, animatie en geluid.
De combinatie met film was prachtig. Het was alsof de foto’s van Jimmy Nelson tot leven kwamen. Vooral bij de langzame beelden. Bij meerdere foto’s hoopte ik dat het model ineens rustig zou gaan bewegen. De ogen zou opslaan of wegdraaien of… Wat verderop in de show werden de beelden steeds drukker. De beelden flitsten steeds sneller voorbij, nog meer benadrukt door toegevoegde animaties en andere tierelantijnen. Dat had voor mij niet gehoeven. Ik vond zelfs dat het afbreuk deed aan de foto’s en de filmbeelden. Het leidde af en het werd gewoon te veel om te verwerken. Ik heb sommige stukken even weggekeken. Maar dat waren maar enkele korte momenten hoor!
‘Between the Sea and the Sky’ is een ode aan Nederland. Jimmy Nelson fotografeerde in coronatijd in eigen land vanwege de reisbeperkingen. Hij ontdekte ook hier uitzonderlijke menselijke schoonheid. ‘Between the Sea and the Sky’ is een tocht langs de overgebleven traditionele culturen van Nederland. Zo zie je beelden van Zeeuwse en Zaanse mensen en landschappen. Met name vrouwen en kinderen, de heren zijn mij niet zo opgevallen. De dames stralen en genieten, het plezier straalt er van af. Die ogen! Die prachtige kleine momenten van interactie tussen kind en moeder/begeleider die hij weet te vangen!
Door de mix met Nederlands beelden ging ik anders kijken naar de andere beelden. Ik nam aan dat de beelden van de (o.a.) Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse volkeren die ik daarvoor te zien had gekregen een weergave waren van het dagelijks leven van die stammen. Dat Jimmy echt stammen had gevonden die nog niet beïnvloed waren door het Westen. Maar was dat wel zo? Ik spotte ergens een blikje Fanta… We weten dat de dames in Zeeland en de Zaanstreek niet dagelijks in hun klederdracht rondlopen. Bij speciale gelegenheden wordt het gedragen om hun cultuur te eren en hun roots te vieren, maar op een gewone willekeurige dag kun je een Zeeuw niet van een Zaankanter onderscheiden. Wordt de traditionele kleding en lichaamsversiering speciaal voor de camera van Jimmy aangetrokken en aangebracht?
En is dat dan erg? De dragers zijn overduidelijk trots. Het geeft ze kracht en identiteit. Dat stralen ze uit. Jimmy Nelson weet de kracht van de mensen te vangen. Kracht die ze ontlenen aan hun cultuur.
Als alle traditie verdwijnt, of als die voor iedereen hetzelfde wordt, wat doet dat met onze kracht en identiteit? Een interessant thema om over na te denken.